Tıp Şiiri - Kağan İşçen

kısa bacaklarımla uzun koşardım
çimenler rastlantılaşırdı ardından herşey
bir sen tesadüf değildin hayatımda
filmler izler romanlar okurdum
ben hep piyangoyu kaçırmış şapşal oğlan
kısa bacaklarımla komik koşardım
sensizlik kovalayanımdı kaçanım sen
sonuçta hep yakalanırdım ama yakalayamazdım

gazete sayfalarında resmin gülümserdi
ömrümü anlatan en özgün manşet sen olurdun
pencereler yüzüme baka baka yalan söylerdi
beni hiç sevmezdin sözlerim seni alır giderdi
gidişinle her şeyi yerli yerine oturturdun

en saf halimle karmaşıklaşırdım sulu gözlü
sen olsaydın günlüklerimin tarihlerinde
ne zamana şapka çıkarırdım
ne de
kömür kokulu havasına yoksul kış sokağı düşlerimin
şimdi her ikisine de muhtacım
ve artık “tıp” oynuyorum yatağımda olmayışınla
yanağıma düşen göç kuşları sana derdimi anlatacağı günedek

“kavşaklara benzerdim sağım solum belli olmazdı
sense ışıklarıydın ömrümün yanmazsan işim biterdi”

paralı ama biletsiz yolculara benzerdik korkak bir yasallığımız vardı
sevişmek için izin arardık dağdan taştan çerden çöpten
zir zibil ayağımıza takılırdı
akşam bulutları bizi ayırırdı farklılaşırdık ellerimizi tutuşumuzla
evlerimiz aklımıza ev olamazdı
dışarıda ben yoksam dışarısı yoktu hayatı göremezdin
gülemezdin geleceğin bilinmezliğine
ben senin hayat pencerendim
sen benim penceremin hayata açılışı

yasaktı aşkımız
kalplerimizin kaçak işçisiydik
yakalandık hayata