Tepedeki EV... Şiiri - Fikret Turhan

Tepede bir ev vardı
Ki o...
Bulutlara,
Bulutlar da ona yakındı,

Derken bulutlar
Ağlamaya başladı...

Evin bahçesinde;
Bir sarı..
Bir gri kedi,
Bir de kır saçlı
O adam vardı.

Bahar yağmuru bahçede
Kedilere ayrı...
Adama ayrı düşüyordu...

Yağmur;
Mor salkıma ayrı..
Papatyalara ayrı..
Çimenlere de
Ayrı yağıyordu...

Kediler.,
Kulaklarını dikmiş,
Adamın gözleri dalmış
Yağmuru dinliyordu.

Mor salkımlar kokularıyla...
Papatyalar fallarıyla...
Çimenler şükranlarıyla..
Onlar da,
Yağmuru dinliyordu...

Bahar yeşil olmuş,
Bahçeye serilmiş...
Bahar gönül olmuş,
Gözlere serilmiş....
Bahar koku olmuş,
Çiçeklere işlenmiş...

Bahar yağmur olmuş,
Kiremitlerde
Zıp zıp zıplıyordu...

Bahar,
Tepedeki o evde;
Bulutları yağmurları çiçekleri,
Çimenleri kedileri
Ve de...
Kır saçlı adamı
Sarmış sarmalamış
Alıp götürüyordu....

Fikret TURHAN-Yalova,
24.05.2013