Teoman Özgün Şiirleri - Şair Teoman Özgün

Bir kadın ki; değil sadece dünya ehli,
Bütün alemlerde örnek alınan şahsiyet.
Bir kadın ki; cennet hurilerinin gıpta kaynağı.
Bir kadın ki; meleklerin makamına ulaşamayacağı,
Bir kadın ki; ne anlatmaya güç yetirilebilir,
Nede yaşayarak makamına ulaşılabilinir,

Sen gittikten sonra neler oldu neler,
Bir bilsen?
Gerçi bilmiyor değilsin,
Hani o kutlu mekanda olanlara özel elçilerin,
Getirdiği haberleri kast ettim,
Giderken gördüğün gelecekten,

Bir dağ gibiydim ki rüzgarlar,
Onu yerinden kıpırdatamaz;
Kasırgalar onu söküp atamaz.
Kimsenin gücü yoktu ki yüzüme
Karşı bir ayıbımı söyleyebilsin;
Kimsenin haddi değildi ki,

Özlemek,
Yedi harf,
Üç hece,
Her gece,
Ama kaçmak gerek,
Uzak durmak,

Cennet gençlerinin efendisi olan biricik ağabeyinin,
Başını kanlı mızrakların ucunda gördüğü sırada,
Zeyneb’in çektiği o dayanılmaz acıyı,
Alnından süzülen kan damlalarından başka,
Kim hakkıyla tasvir edebilmiştir şimdiye değin? !
Zeynep,Hüseyin’in kesik başını gördüğü zaman,

Canım merhaba! !
Açıktım..
Açım..
Aç..

İrfan; akıllılık, hikmeti yormak,
Geçmişlerden öğüt almak,
Geçenlerin yolunu yordamını izlemek.
Akıl da gözü açık olana hikmet aydınlanır.
Himmeti apaydın gören ibret alır.
İbret alansa geçmiş gibi hareket eder.

Sana söylemem gereken bir şey var,
Yoksa beni tamamen unuttun mu?
Ben Hasan'ım!
Yarattığın bütün güzelliklerden mahrum olup,
Şikayet etmeyen kişi,
Aydınlık ve parlaklığın yerine,

Elbette anlıyorsun.
Hatta anlamanın ötesinde,
Benden daha iyi biliyorsun.
Senden yok bizden görünmek,
Bizden olmak için,
Bizim terimlerimizi kullanmaya başladılar!

Allah aşkına beni götürmek istiyorlar,
Götürmelerine izin vermeyin,
Ben hatalar yaptım,
Nağmerttim,
Beni almaya geldiler,
Karımdan,