Tenzih Şiiri - Cihad Keskin

tenzih ederim tüm çiçekleri.
kaktüs kurutur bu sessizlik.
vapurların iniltisiyle sakinleşen bir bulut grubu irili ufaklı.
dilde olan dilde kalırdı da dile gelmek vakit gerektirirdi muhakkak.
kesif bir koku var sokaklarında, o kadar acımasız değildi insanlar.
ne kadar acımasız olmalıydı ki zaten bir insan, en fazla ne kadar?
modern tıbbı çaresiz bırakır bu tedirginlik.
tenzih ederim tüm çiçekleri ama kaktüs kurutur bu dilsizlik.
bir önceki çöl daha mı kalabalıktır ya da denizi geçsek hangi karaya varırdık?
tacını takmaya giden bir varis, yolda ne kadar oyalanırdı?
sokak satıcıları, atlar, fahişeler ve zindan kokan deniz kıyıları.
sınırları ortadan kaldırılmış bir dünya, deprem sancılarıyla yutkunamayan suretler.
is içindeyken berisi, çok berrak olabiliyor biraz ötesi.
öteden gelenler, deliler, sokak kedileri ve yine gün batımı hepsine aynı sahilden.
geri dönmekten çekinecek kadar ilerledik mi henüz?
daha ileriye gidebilmek için yeterli bilgiye sahip bile değil miyiz?
tüm bunları nerede öğrenebiliriz?
nasıl pekiştirebiliriz?
bir sonraki denememizde, biraz daha ileri nasıl gidebiliriz?
yorulmak için uyanmak, uyandıktan sonra yorulup tekrar uyumak; delilik.
tenzih ederim tüm çiçekleri.
ama kaktüs kurutur bu dilsizlik.
vakit yetmeyecek derken bir kanlı karanlığa,
oysa her şey zaten yeterince kızıla kesiyordu aslında.
bilse yine bunu bizim o karanlık abiler bilir.
her şey için ne kadar erken olabilir?
bir kasım irkilmesi şart belki de ekim ortalarında.
ya da eylül başında bir ocak beklentisi.
nedir acaba bu hastalığın latincesi ve nedir acaba tam olarak tedavisi?
güzel olan yolculuktu nasılsa, ilgilendirmez bizi gerisi.
yol güzeldi, yolculuk güzeldi.
vardığımız yeri sevmedik, ama sırf o yol için tekrar gideriz belki.
bir defa doğduk, bir defa ölüyoruz.
bir defa sorduk, bir defa biliyoruz.
tenzih ederim tüm çiçekleri.
artık kaktüs büyütüyoruz.
tenzih ederim.
büyütüyoruz.