Tempolu Savaş Şiiri - Habibe Merih Atalay

Bu yaşıma kadar hiç böyle bi tempoda savaşmadım. Hıh!
Aa ama zorunda da kalmamıştım, o yüzden

Ne güzel bi amaç barındı bu bünyede,
Ne özel çok büyük hırslar bürüdü içimi savaşmak için

Gayesiz ve aylak gelmiş gibiydim sanki dünyaya
Nedenini de kavrayamamışımdır ya hep bu yüzden…

Şu koşuşturmacalarımızın
Sahi. Sahi ya, nereye bu koşu

Neden yaşamı savaş alanına çeviriyoruz
Kaldı ki inanabileceğimiz her şeye de inanmıştık,

İnanmadığımız ne kalmıştır ki geriye
Geriye... inanmadığımız... ne kalmış... olabilir..

İnanamadığımız ya da?
Suda yüzen çürük bi tahta parçası kadar umarsızca...

Bi soru... bi sorun bu...
Acaba ne kalmış olabilir?

Hep benden yola çıktım sana. Değil mi?
Hep ben yola çıktım, nedenini bilmediğim ağrılarımla.

Bi sebep… bi nebze belki..
Belki de bi sebze.. zeytinyağlısından…

Yeniden tutuştururum diye diye şu sönmüş ateşimizi...
Hep yola çıktım. Yola çıktım.

Çıktım.
Yoldan çıktım.

Çıktım kendimden ve...
Bahtımdan daha da kara…

Daha da karanlık bahtı karalara el basacağım şimdi.
El basacağım, el basacağım artık.

Bi kahve daha ama önce.. bi kahve daha…
Bin kırk yıl daha hatırlatmak için seni,

Bi kahve daha içeceğim yine sensiz son
Seferine yolculuğumun çıkmadan önce hatta,

Bu kez çift şekerli, inadına çift! Ama yine de,
İlle de, koyu bi kahve. Koyu. Kopkoyu.

Kuyruğundan kıstırılmış bi tavus kuşuyum ben
Tarumar olmuş bahçemizde velhasıl

Kimi sevmiştim ki ben,
Kime aşıktım ki bu güne değin

Ve yine terk edilmiş hissediyorum işte,
Yapayalnız hissediyorum yine kendimi. Ve ben…

Bu yaşıma değin hiç böylesine bi tempoda savaşmamış iken,
Neyin savaşı bu içimizdeki… içimdeki sen ile