Temmuzun Yıldızlı Karanlığı

Akılda düşünce, dilde söz acıdır;
Bir şarkıda çürütür için için solunu.
Gözlerinden akan acının resmidir;
Üşütür bakışların, mevsimin ruhunu.

Günler geçer, bilmez neyi eskittiğini;
Çocukluk anıları dudaklarından süzülür.
Temmuzun yıldızlı karanlığında,
Yalnızlık kaplar içini, büyür de büyür.

Gün gün kalemden dökülür iliklerine;
Ellerinde kır çiçekleri, delik deşik.
Yelken alma vaktin çoktan gelmiş;
Özlem nehir gibi çağlar, ölümle bitişik.

Hiçbir şey aynı kalmaz, mevsimler değişir;
Şubat soğuğu gibi üşütür orak ayında.
Şiirler dolanır çevrende geceler boyu;
Kalbin yanar, yanar da durur yolun sonunda.