Temmuz Şiiri - Müge Nur Saçıntı

Bilir misiniz, her gün nasıl sürüklenir insan
Nasıl umutsuzluğun boynundan öper
Her gün hüzünle başlar yeni güne,
Hüzünle noktalar

Yaşamın nasıl da boş bir bardağa benzediğini,
Hem de çok susamışken siz
Bilir misiniz hasretin bilekleri ince ince doğrayışını

Saat 3le 5 arasıydı
Yine gittim seni ilk gördüğüm yere
Elimde olsa, kalbimle yüreğimi gömeceğim
Seni özleyen organlarımı tek tek söküp vereceğim
Bir okulun eski bahçesine

Ya da geçtiğimiz öğle aralarını
Seni yüreğimin başköşesine koyacağımı hiç bilmediğim
Çocuklukta oynadığımız o öğle aralarını sırtlayacağım
Elimde olsa, çok önceye gidip
Bir daha hiç dönmeyeceğim

Ve gurbet
Kilometrelere sıkıştırdığımız kahrolası gururumuz
İnsan yanıbaşındayken gurbetlik çeker mi

Ellerini tutsam şimdi
Ve yeniden gelse ilkbahar
Görsem, mutlu öten kuşlar nasıldır

Ben seni, bir akşamüzeri
Günün en sevdiğim saatinde
Ben seni Temmuzun ilk haftası
Ben seni, bir haftanın son iş gününde sevdim
Ben seni pembeye çalan gökyüzünün saf güzelliğinde
Batan güneşin altında
Sevdamızın şehri İstanbul'da

Ben seni, çok sevdim

25/07/14