Tekinsiz Kadınlar Şiiri - Adnan Durmaz

Tekinsiz Kadınlar

Tekinsiz kadınlar tanıdım
Adını bilmediğim liman şehirlerinde
Gözleri bir dönüm ve dehşet yeşil
Neye dokunsalar kurutan ellerini
Kulaç vurdum gözlerinin ölümcül ıssızında
Öptüm ateş gülü dudaklarından
Bozuldu büyü
Dirildi onların öldürdüğü ne varsa

Tekinsiz kadınlar tanıdım
Ay vurmuş deniz beyazı
Kime dokunsalar yaprak dökülüyordu
Sevgiden kabarıktı sabıkaları
Yaşama müebbetlik mum parmakları
Adını bilmediğim sokaklardı
Yalnızlıkta kalebent
Hüzünde forsa

Kalbinin şatosunda tam da kırk oda
Gözleri bir çift kandil dipsiz labirentinde
Bunu ancak o kadar aşksız olanlar bilir
Yanık ömür kokuyordu bütün koridorlarda
Ben yasaklı odaların kapılarını kırdım
Kırkıncı odalarda kayboldum bin yıl önce
Oralarda adım korsan bilinir hala

Peşlerinden gittim köpek köpeğe gece
Benimkisi karanlıkta baykuş tenhalığıdır
Kuru yapraklar gibi düştüm eteklerine
Kirpik bile çekmeye tenezzül etmediler
Bütün yalvarmalarımdan delice iğrendiler
Tekinsiz kadınlardı bir defa gülmediler
Şimşekler parçalardı gecelerini
İlk bakışta bardaktaki su kadar sakindiler

Hayvanca bir yalnızlıkta koşan güreler gibi
Yalım soluyorlardı-belli ki de deliydiler
Çok zaman bozkırlarda bir dala benzerlerdi
Düşlerime kaçardım peşimden gelirlerdi
Dudakları ve gözleri vahşice hüzündendi
Hangisini sevmişsem bir felaketti
Benden sonra bir daha iflah olamadılar
Bilemedim belki de tekinsizlik bendeydi
11.02.2008 02:51

Adnan Durmaz