Tek Başına Kalsan da,

Kaçtı tadı dünyanın, göçmek gerek ukbaya;
Vedalaşıp eş dostla, gitmeli usul, usul.
Cılkı çıktı şu hanın, ne ar kaldı ne hayâ!
Ne yazık ki hayattan, bıktırdı yeni nesil.

Çekilmez hale geldi, hayat denen imtihan;
Sabır taşı olsa kul, pes ediyor sonunda.
Döndü azap darına, cennet misal şu cihan;
Düzelmesi bir hayal, yokken hayır kanunda.

Baksanıza ahvale, elbet mümkünse bakmak!
Düzelmek şöyle dursun, olur her gün besbeter!
Gelmez çoğun aklına, karanlıkta mum yakmak;
Bu uğurda ne yazık, ne gayret var ne de ter.

Ekser rahat peşinde, yok aklında öte yer;
Nasihate yeltensen, ya azarlar ya söver.
Fazla ısrar edersen; git başımdan öte der!
Dediğini yapmazsan; ya ta’n eder ya döver.

Yani sözün kısası; sardı arzı azgınlık;
Varsa dinin, imanın, hor görürler bilesin!
Netice-i velkelâm; çöktü bize bezginlik;
Halas için şu halden, bir an önce ölesin.

Gönül öyle diyor da; doğru mudur kelamı?
Var mı öyle keyfince, yaşam sürmek bu yerde?
İmtihanken şu hayat; kim almış ki her kamı?
Hayal kurma boşuna, sınav varken şu serde.

Tek başına kalsan da; yok kitapta pes etmek!
Devam gerek tebliğe; gelene o ölüm.
Ve eksere uyarak; yok dinine ters gitmek!
Hak demeden ebede; göçemezsin be gülüm.

Abdullah Toroslu
30.09.2013-İzmir