Tecrübeler Şiiri - Dağlar Özügüç

Varlığın hayatımı renklendirirken
Ilık nefesin içimi ısıtıyordu
Yeterince hak edemeyince
Mahrum oldum sana ait her şeyden
Yoksun diye dünyam ak ile kara
Geldik gidiyoruz bu diyardan
Sensiz gönlüm artık bir fukara
Bir anda tüm muştularımıza
Son gece veda ettik o kumsalda
Bıraktık sahildeki köpüklü dalgalara

Şimdi istikamet belirlemiş gidiyor
Doğunun dert yüklü kara treni
Götürüyor vagonlar dolusu umutları
Hatırlarımıza sahip o ıssız kasabaya
Gömüyoruz her şeyi karlara
Hayatını tüm yalınlığı ile yaşar
Umutlarınla gömülürsun buralarda
Gideni çok ama döneni olmadı
Artık bir keramet de kalmadı
Lapa lapa yağan o kristal karlarda

Sevdalar umutlar artık dondular
Kurtulamadı hiç bir tanesi
Kalmadı umutlarımın kimi kimsesi
Karlar altında şimdi kardelenler
Oldular baharın son umut bahçesi
Gidiyor amma mümkün değil
Bir daha geri gelmesi
Burda herşey sanki bir kar tanesi
Eriyip gidiyor avuçlarımızdan
Kalmadı biriktirdiğim hayallerimin katresi

Bizden zorla koparıp alınan
O körpecik umutlarımız
Umarım buruşturulup
Bir köşeye atılmamıştır
İhtiyacı olan birilerine
İnşallah bir şekilde yaramıştır
Daha çok şey vardı geri kalan
Yazık ki toprak olup kalacak
Bedelini ağır ödediğimiz tecrübelerimiz
Ve ölümüne sakladığımız sırlarımız