Taşkıran'a Son Mektup - Veda

Hani kuşluk vaktidir; ışığın karanlığı öptüğü zamanlar; daha yeni açtın gözünü… Geceye dönüp, eceni aramak mı; bir fincan kahveye, koca bir güne teslim olmak mı… Susuyorsun, yine parmakların kanıyor… Karanlık birikmiş içinde, her gece yırtıp, sabaha yapıştırdığın fotograf bile yok elinde. Bana mı sordun, nasıl yazacağını yakamozu… Bildiğin en yakın limanı sileli çok oldu kayıtlardan. Şarabın da çekip gitmiş zaten, senin olsun diye Dünya’yı gök kızıla boyadığın kadın da… İşin özü: ne ecen kalmış, ne gecen… Sözünü bil, özünü de; artık, üç harf yasak sana, ömür boyu hapse sebep, kurulacak ilk hecen… Benim duyduğum dalga sesleri, aynı mı seninkiyle… Bilir misin, ben senden bir yudum içince; sigaramın son nefesini kendine saklar kültablam. Ölümü fethetmeyi bilirim, korkuyu da; çekip gidenin, teslim olanın nasıl nefes aldığını da… Sen hiç, kül ve demiri tattın mı beraberine, kardın mı toprakla suyu, elinden ekmeğini kaptırdın mı hiç senden aç bir serçeye… Ya yüreğine oturunca, geride bıraktığın soğuk rüzgarın, birkaç dalga sonra derde tutulduğunu… Havada kavga kokusu vardı; kan beyazı gözler, neden, ama neden diyen gözler, la minör bir evet, hadi şimdi, şimdi tam zamanı denmeyi, kış buğdayını özlemiş kadar özlüyordu. Herkes gitme demişti, sen demedin, ama öyle bir sıkıştırdın ki yüreğimi, öldüm de cennette bir öpücükle uyandım sandım. O gün var ya o gün, can ağacının dalında kaldım; ama, açılıp ta gösterilmez di ki yürek… Susacak mısın inatla, kabulüm… Sağır değilmişim en azından. Kan mı lazım sana, gözyaşı mı, ya da suskunluk… Gittin, bana kalan, senden miras durgunluk. Günler oldu, sustuk; kalkanları doğrultup, zırhları kuşandık. Yanıyorduk karşılıklı; sen bir fitil ucunda, ben se için için… Yokluğunda, gördüğüm tek ışık; tavandan sarkan, ama içimi ısıtmayan yüz watt’lık bir güneş… Gecenin elinden tutmak ve götürmek onu en derin sığınaklara… Gel beraber yapalım desem; olmaz ki, sen kendi kendini, mahkum ettin dar ağacına… Kalk, diril küllerinden. Gel… Ama, kafan darmadağınık gel; ki, eşit olalım, susalım ki, çekip gitmeyeyim aklım ucundan ve yaz özümü bir kenara, çünkü, bir kere daha gidersen, söz olacak onlar, anayasasına ikimizin yalnızlığının… Ya da gel, sesini ödünç ver bana, bin yıldır sakladığım sırları sana söyleyeyim birer birer… Bu Dünya’da düşmanım yok, dostum da… Akıllı bir Tanrı, bana dost vermezdi zaten. Ne zaman kendi cenazemi kaldırmam gerekse, sırtımı yaslayacağım, beni her sabah yeniden doğuracak ve merhametli bir rüzgar, yanımda bitiverirdi. Gittiğinde, özgürlüğüm elimdeydi… Acıyı bilirim, huzuru da; çölde su bulmanın kıymetini kazımışım aklımın derinine, dönmezdim yangına, yoksa… Sana geldiğimde ay ışığı teninde dolaşırdı, Deva olacaktı kızımızın adı, kaldırdım kafamı, dik durdum, katıksız bir gerçeği söyleyip gidecektim… Gece, acımadı aynada kendime bin kere söylediklerime… Ve kalemin sıkısına; sana değil, ben kendime tuzaktım, bu serseri ayaklarım beni sana getirirdi her gece ve yalnız ay şahitti… Sana en son söylediğimde, Boğazın her iki yakasına serilmişti o yaşlı ama hala Dünya güzeli fahişe… Köprü altında, umuda salınan oltaların gölgesinde kaç kere öptük birbirimizi gözlerimizden ve kaç kere ümit ettik fısıldanmasını kulağımıza sevildiğimizin… Ah! Gözlerimiz… İnatçılığın kara delikleri. Ah! Şeytan çekiçleri, buzkıranlar… Kalkıp giderken; söz diyordum, sabah olsun yine, çekip gideceğim senden. Zaten çarpmıştı şarap, yapmıştı yapacağını, yalnız başıma zıkkımlandığım, seni hiç götürmediğim yerin adını yazıp gidecektim, sofrandan… Adı yok tu ki; manzarasında bir ada vardı, masada iki kadeh… Anladım, tek başına öleceğim demek ki, şimdi çek git gözümün önünden… Sessizliğinde; yaprak kımıldasa, basardım tetiğe, kıymetini öğrendim az ama öz gülmenin, devlerin arasında yürüdüm büyümek için… Sanmıştım ki, ben gidiyorum… Sol dizin titriyordu… Yine yan dönüp, saçını topladın, son kez bakıp gittin. Benim lugatımda; gitmek diye buna denirdi…