Taş Kafa Şiiri - Kamil At

Binlerce yılda madene döndü
Toz toprak direndi taş oldu
Güneş ısısında bedene döndü
Yukardan düşenler boş oldu.

Taşı altedebilir, bir insanım
Donan taştır, benim vardır canım
Toprakta yatar, der ki yamanım
Mezara dikilmesi düş oldu.

Sertleşti taş güneşin etkisiyle
Kızardı birden öz katkısıyla
Altında uyur göğün, has tutkusuyla
Olmayan gözleriyle şaş oldu.

Taşı toprakta kim yurarladı
Sırlarını tabiatın kanıt açıkladı
Damarsız değil, ağaç çatladı
Tamamlandı süreç kuş oldu.

Yıldızdan habersizdir bu taş
Ondandır güneşe açmış savaş
Görüntüsü yerde uzanan bir baş
Kumandaya sadece tuş oldu.

Paylaşılmaz doğanın nimeti
Zorbalar elinde yakındır kıyameti
Doğanın olmaz kendine ihaneti
Gelince yağmur bir hoş oldu.

Görünmez yol aldı taş kafalı
Değersiz imiş cihanın malı
Ne zaman ki hayvanlar insan olalı
Uydurmak insanlığa iş oldu.

Kamil At, kara taş da vardır
Çok inat eden bir zarardır
İnsan olmamak ona karardır
Karanlığa dost yoldaş oldu.