Tanrının Oyuncakları

Uzun uzun düşünüyorum bu aralar, sebepsiz.
Mutluluğun boynunu vuruyor içimin cellatları.
Yeşermiyor bir türlü hayatımın yaprakları.
Biz sanki bir amacı olmayan tanrının oyuncakları.

Zaman bir nehir gibi, sürüklüyor bizi.
Kıyıya varmadan kayboluyor umut izi.
Karanlık sokaklarda yitip giden yıldızı,
Göremiyor bu gözler; çoktan kapanmış dizi.

Kader mi, yoksa seçim mi bizi buraya iten?
Hangi yöne baksam, hüzün kalbime diken.
Bir masalın ortasında, hep sona özlem çeken,
Çocuklar gibiyiz, mutluluğa ürkek bakan.

Düşlerim birer gölge, kayıp birer iz gibi,
Zamanın ellerinde eriyen bir buz gibi.
Kavuşmak, uzak bir vaat; silik bir söz gibi.
Ve umutlar, yarım kalmış bir son nefes gibi.

Ne güneş ne de ay, avutur kalp yarasını.
Her gece arıyorum sevdanın kapısını.
Tek tek sönerken bu şehrin kandilleri,
Bulursun eğer gelirsen bende solan karanfilleri.