Tanrı Sanrısı Şiiri - Tûçe Özgün

yirmili yaşlarında insan
en az bir defa olmazsa olmazını buluyor
bak bakalım, vakit ne olmuş
seni kaç geçmiş, sana kaç varmış?
asırlar geçmiş senden
yine sana varmış.

yirmili yaşlarında insan
en az bir defa
olmazsa olmazının
olmasa da oluru oluyor.
dur bakalım gitmeden,
"geri ver gözümün ferini"

ben seni gördüğüm o gün
vakit durdu sanmıştım
vakit öyle güzeldi ki, insan
unuturdu geçeceğini.
içine bakmıştım, bu yüzden
gözlerini kaçırmıştım
haksızlıktı kirpiğinin teline
harelerin de hakkına girdim.
bence sen de bilirsin;
bazı gözlere bakılır,
bazıları seyredilir.
binbir çeşit anlam geçer, film gibidir
binbir çeşit hikaye okunuverir
bazı gözler, seyir eylenir.
gözlerine bakıp da şiir yazmayan namerttir.
sen korkulu bir şiirsin,
her korku dolu şiir sensin.
ezbere okuduğum
ne şairini
ne de hikayesini bildiğim
doğaçlama öğrendiğim
en güzel şiirsin.
ezbere konuştuğum
nasıl öğrendiğimi bilmediğim
ana dilimsin
şarkılar söyleten,
şiirler sövdüren.

ben seni ilk gördüğümde anlamıştım
"doğru kişi"yi aramaya koyulmuşken
alnında "doğru kişi değilim"
yazan birine rastladığımı.
yandığımı;
bin kere yine yanacağımı.
seni o sanmıştım,
o sensin sanmıştım.
şimdi
sanan yerlerim kanıyor.
yirmili yaşlarında insan
en az bin defa yanıyor.

ama kalmadı yürekte derman
ciğerimin köşelerine sinen
kokunu silmeye.
sen sonsuz ömrünce
tanrı gibi
herkesin korkarak sevdiği bedeninde
yalnızsın.
sen, koca adam,
tanrı kadar kusursuz olmanın bedeli
kolay ödenir sanırsın.