Talat Ülker Şiirleri - Şair Talat Ülker

a gülüm,
düş artığı şafaklarda
dağlara savrulur külüm.
tül saçları dolaştıysa baharın,
eline kan bulaştıysa baharın,
gün yanığı sinelere sor beni.

dallarından hoyrat rüzgârlar sarkan
bir bahardır aşk
senin soluğun gül kokar
benim yüreğim.

yıldızlarından ezgiler derdiğimiz

aşk, ateşi döndürseydi gülşene,
yanar mıydı böyle,
şeme pervane?

yan ey gönül!
yan ki geçsin hamlığın…

Aşka müptelayım hüzne aşina
Leyla’nın yittiği çöl benden geçer

Canda bir yangını besler soluğum
Alev can özümdür kül benden geçer

dönülmez yollara saldı aşk beni…
yol azığı eyle dualarını.
ıslak bakışlarını gözlerimden kaçırma,
bırakma ellerimi.
tut ki aklın mihengine vurulmuş,
muştusuna geç kalmışım sabahın.

Camın arkasında duruyor bahar
Açsam pencereyi diyor bir yanım
Öbür yanım ayaz yüzlü bir duvar
Yanıyor bedenim, donuyor kanım

Penceremde asık yüzlü bir bulut

giderken,
ellerini götürmeseydin keşke…
ve bir şeyler bıraksaydın geride
hüzünden başka…

gecenin alaca karanlığında,

Ertelenmiş düşlerin saçağında geceler
Dem tutan güvercinler gibi ürpermektedir
Boyutsuz mekânları mesken tutan cüceler
Sırsız dev aynasından suret göstermektedir

Vücut endişesiyle ömrün vesvesesine

taşlaşmış topraklarda can çekişip yanarken
ak güllerin kökleri
dağlar kör bıçak gibi dildi kızıl gökleri
irin ve kanla doldu gecenin sarnıçları

toprak ki ham demirdi bakır kazandı gökler

nerdesin hey öksüz gönlümün
güvercin bakışlı mahzun sunası
beni yutan bu şehrin neonlarında can veren
gecelerde üşüyorum üstüme ört saçlarını
bu sokaklarda bırakma beni
çıkmaza uzayan kaldırımlarda