Tahsin Serdar Şiirleri - Şair Tahsin Serdar

Gün girmek üzereyken gecenin koynuna,
tuz kokan martıların çığlıklarına
karışır gider nefesim,
henüz dokunmadan yarin yanağına.
Ocak akşamlarının buğusu kalır geriye,
denize sevdalı camlarda,

Bitsin bu kederin,yaralı gönlüm,
Toprağına tohum düştü düşecek,
Adı hasret bunun,sanma ki ölüm,
Ağlayan gözlerin elbet gülecek.

Ne fırtınalar gelip geçti dağından,

Bugünün aydınlığından,
geceye inat,
ve mülteci gönlümle,
dünün aydınlığına bakarım.
Bakar bakar da,
çıra gibi tutuşur,

Elveda Triyandafilis,
elveda gönlümün son gözdesi,
elveda sazımın inleyen nağmesi.
Dün'e bakmadan sen de git,
git yakamozlardan,uzan dolunaya,
kıyıda bırak saçlarını,

Ne temmuz sıcağı,
ne de tutuşan dağların alevleri yüreğimi yakan,
yaz yağmurları da değil üstüme dört bir yandan yağan,
ölüm kurşunları bunlar anne!
Değdi değecek kınalı kuzuna,
belki de toprağa düşeceğim

Kayarken yıldızım gökyüzünden karanlığıma,
boylu boyunca uzandığım,
memelket hasreti çeker gibi duran,
bir çınarın altından,
avuçlarımı açıp da Tanrı'ya,
bir dilek tuttum,

Akşam oldu,gönül yasta,
Bu son fasıl,son sayfa,
Kalmadı sayacak gün daha,
Elveda hayat,elveda.

Bahar geçti,kış kapıda,

İki göz,
ama ikisi de kör
odalraından gecekondunun
dışarıya açılan pencereler,
toprağa bakar,
yakın olmak varken yıldızlara.

Uzaklardan gelir sesin,
Çelik gibidir direncin,
Ateş bize her nefesin,
Dağlarımsın sen can oğul.

Gün,sıyrılmadan geceden,

Sen değil miydim yar
zamansızca bahar çiçekleri açtıran bu gönlüme?
Sen değil miydin
şafaklarıma bir güneş gibi doğan?
Tantı'ya açılan ellerime karşılık
yağmur yağmur hasretime yağan