Türk Edebiyatımızın önemli sahalarından birisi de “hiciv”, “taşlama”, “yergi” vb isimler verdiğimiz, bana göre “iğneleme” alanıdır. Bu alan, edebiyat tarihimizde sayısız ve güzel örneklerle karşımızda dururken, maalesef bugün, günümüz şiir dünyasında özellikle genç neslin bu alandan haberdar olmadığını üzülerek görmekteyim.
Oysa bu sahada kalem oynatan şairlerimiz, yüreklerini ve akıllarını tellerinin, mızraplarının arasından seslendiren ozanlarımız, yaşadıkları döneme iz bırakmakla kalmamışlar, döneme şekil ve düzen vermişler ve o “iğneleyici” eserleriyle asırları aşa aşa günümüze kadar gelmişlerdir.
Şiirin efsanevi gücü, taşlama-hiciv-mizah metodu ile doruk noktalara çıkmış ve sadece kendini değil, kutlu kanatları-mübarek sırtıyla şairini de zamanın korkunç kıskacından kurtararak yüzyıllar ötesine taşımıştır.
Gerçekten üzülüyorum, genç neslin hiciv-mizah yolunda eser vermemesine…
Ne zaman güneş batsa bu son gecem diyorum
Vazgeç yalan dünyanın köhne saltanatından
Yetişir bunca keder, bunca elem diyorum
Her şey sağır içimde ne şiir ne musiki
