Suya Yürüdüm Şiiri - Hakan Güzeldere

Yürümekse vahada unutup çölde hatırlayarak
güya benden evvel nice kök yürümüş nice yaprak
halbuki çürümüş de olsa bir damlanın peşinde
her sabah ve her akşam alnımdan ter akıta akıta
yürüdüm usanmadan uzaklarımda akan suya

Sükûn olduğu kadar bakırdandır suyun bir tarafı
suyla ıslanmış toprak, yükünü kaldırmış bulut
ve gözleri demli bir çay gibi bakan kadınlardan başka
hangi şey taşıyıp iletebilir acı, aşk ve hayat

Hazırdır çıkmaya her yeni serüvene su
açar iri geniş göğsünü, açar bütün vadilerini ona dünya
bunun kâinatı bile içtiğini insan idrak etse
zalimce esirgenir miydi hiç hüseyin’den su

Hüseyin yürüdü
yürüdü kir ve leke
kan ile kin yürüdü
fakat en çok ateş yürüdü suya kavuşmak için

Gözlerin yaşı, devenin hörgücü, çölün kuyusu var
benim neyim var şu ateşten şu kırmızından başka
doğduğum gün alev alev yanmaya başlayan bu huy
sönsün diye kırk yıl usanmadan yürüdü suya

Ne tandırlar kaldı geride, ekmeği çocuklara aç
ne kitaplar, cildi tanrısının yüzüne kapanan
geride külden ayaklar bırakıp yürüdüm sadece
yaşım kırka erdi ama hayır, ben değilim yalvaç
annem terzi
ömrünü çıplak bir ağaca kesip elbise diye giydiren
teni dağlayan o alev desenli kumaştan düğmelerini açıp açıp parçalar halinde çıktım ben

Söyleyin bu odun
bu kâğıt
bu yanık kokan ten beni nasıl unutsun

Ey rüzgâr, esme yeter artık bu tabiatım kurusun
daha öpüldüğüm ilk gün alev alan içim yeniden tutuşmayacak biçimde sönsün

Daldan dala sıçrayıp yangınlarla geçti hep yıllarım
sonunda buldum kentlerin solgun yüzünde kendime bir balkon
beni son kez üfür oraya ey rüzgâr
küle dönüp o balkonda açan kırmızı gül olayım