Uzak Köy Şiiri - Uğur Musab Şahin

Uzak köyün, okul lojmanında doğmuş.,
Tozlu, topraklı o yollarda büyümüşüm.
Öncesi ve sonrası üç kardeşim olmuş.
Çamurlu yollarında koşmuş üşümüşüm.

Süttozu, leblebi tozu ve mısır tozu
Tozu, toprağı, çamuru maya olmuş. …..
İki keçi, bir oğlak vardı, dört de kuzu.
Sonra da kedimizle, köpeğimiz olmuş.

Babam köy öğretmeniydi zira küçükken.
Anadolu’nun en ücra, dağ köylerinde..
Öylesine korkuyordum ki büyümekten,
Kardeşlerin, arkadaşındır köy yerinde.

Çocuklar kışın okulda, yazın harmanda
Kimi çobanlık yapardı, harman yerinde.
El öpecek, akrabalar yoktu bayramda,
Atlıkarınca bilmezdik, bayram yerini de.

Ne köylü, ne kasabalı, ne şehirliydik.
Siyah önlük, beyaz yakalarımız vardı.
İlkokulu, tek öğretmen okuyabildik.
Ne okumamız, ne yazabilmemiz kaldı.

Lastik çizmelerimizi, yaz kış giyerdik
Aynı döşekte yatardık, tam dört kardeş,
Kendi kendimize oynamayı severdik.
Tek artımızsa, ağaçlarda meyve beleş.

Hiçbir çocukluk fotoğrafım da olmadı.
Yazın, Almancılar getirirdi şekerleri.
Çekilen fotoğrafları getirmediler
O dem gördük, üç tekerli bisikletleri.

Anam, yaz kış önlük dikerdi geceleri
“Arkası yarını” dinlerdi o radyodan.
Aynı masallar ve hep aynı bilmeceyi
Fener kısılınca, korkardım karanlıktan.

Köylerde ne elektrik, ne de su vardı.
Köyün uzağından taşırdık suyumuzu.
Çamaşırlar, çocuklar derede yıkanırdı
Kış mevsimi de bulamazdık yolumuzu.

Bin dokuz yüz yetmişte, Şehr’e taşındık
Sanki başka bir dünya, öyle kalabalık
Üç yıl şehre ve okula alışamadık.
Sandım ki Paris’e geldik, sınıfta kaldık.
2023