Yorgunluğumla suskunluğum dost oldu nihayet,
Sözlerin yükünden azat ettim yüreğimi.
Ne bağırabildim, ne ağlayabildim sana,
İçimde dinmeyen bir sessizlik ördüm kendime.
Her solukta biraz daha eksildim,
Her susuşta biraz daha senden geçtim.
Belki de en gerçek veda,
Hiç söylenmemiş kelimelerde gizli.
Kayıt Tarihi : 28.4.2025 22:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!