Sustum Şiiri - Mehmet Obut

Sustum,
Sustukça düğümlendi
Büyüdü kelimeler boğazımda
Hasta sabahlara uyandım
Güneşsiz kalınca gölgem.
Sustum,
Sustukça kurudu ağaçlar
Ormanımın rengi soldu
Döküldü yapraklarım
Sonbahar gelmeden.
Sustum yinede
Sustukça anlamı bozuldu
Öznesiz kaldı cümleler
Devrik düşlerimde.
Sustum,
Susamışken aşka kalbim
Kurudu dudaklarım
Hoyrat rüzgârlarında.
Sustum,
Sen sustukça yalnızlığıma.
Sessizleşti iyice günler
Daha da içime kapandım
Ruhum sıkılıyor
Pusulası kayıp hayallerimde
Kendi masalında hapsolmuş
Bir seyyah gibiyim
İçimdeki çocuğa küstüm
Bir türlü memnun olmuyordu zaten.
Sustukça artıyordu korkuları
Yerli yersiz endişeler
Toksik ve berbat bir hayat
O da bunları yaşasın istemedim.
Sen sustuğunda
Ben içimdeki çocuğu gömdüm
Lilyumun kıyılarına.