Sustuklarımız Dinleniyor, Sessiz Olun

gizleyin ellerinizi, ki görmeyelim işaret ettiklerinizi.
nasıl bir mezbeleden sağ çıktınız, hangi çelişkilerde büküldü boynunuz, kimleri daha az sevdiniz?
şimdi, gizleyin gözlerinizi, ki bilmeyelim söylemek istediklerinizi.
her çaba mı boşa çıkar gündelik sırlarda ya da ne bileyim ne zamana açıklanır çabamızın sonucu.
yani kim sorumlu bundan, postayla eve mi gönderecekler yoksa bir yere gidip öğrenmemiz mi gerekiyor?
ama siz, gizleyin gövdenizi, ki görmeyelim kime dönük olduğunuzu.
dilim yansa, acıdan değil.
gözüm dolsa, acıdan değil.
bu kadar kolay değildir sanıyorum acının öğrettikleri?
kaç kişiyi öldürdünüz düşlerinizde?
kaç kişi öldü, hakikaten?
en uzun ne kadar susabildiniz, en çok ne kadar susayabildiniz?
ne kadar içince geçti susuzluğunuz, suskunluğunuz?
siz yine de gizleyin bildiklerinizi, ki bilmeyelim düşündüklerinizi.
bencillik mi, özgüven mi?
yahu ne kadar önemlisiniz, ne kadar değerlisiniz siz öyle.
ne olursa olsun gizleyin kendinizi, ki sevmeyelim sevilesi yerlerinizi.
en basit duyguya hapsedin yine, en kolay yoldan gidin gideceğiniz yere.
bizimse merdivenlerimiz var, henüz ikinci basamakta geri dönme hissi aşılayan.
ikiyi geçsen beşte takıldığın, beşi geçsen onda dur diyen.
yineleyen.
zorlayan, bitmesini isteyen.
oysa, siz yine de gizleyin kişiliğinizi, ki bilmeyelim o muazzam kimlik serüveninizi.
tüm bu gizin içinde kesin o şen şakrak sesinizi, ki duymayalım bilmek istediklerimizi.
bizimse gözlerimiz var, bakıyoruz öyle, öylesine.
gördüğümüzün arkasına daha çok.
kulağımız duyduğumuzun ilerisini istiyor.
size bakınca size baktığımızı sanıyorsunuz.
yahu siz kendinizi açık açık gizliyorsunuz.
size neden bakalım, merdivendeyiz diyorum, kim bilir kaçıncı basamakta neyle karşılaşacağız, hangisi bize nasıl davranacak, onun peşindeyiz.
elimiz açık, gözümüz açık, gövdemiz açık, bildiklerimiz de var, bilmediklerimiz kadar.
ama siz kendinizi gizleyin, açıktayız, gidiyoruz, izleyin.
söylediklerimizi boşverin arkadaş.
siz bizim sustuklarımızı dinleyin.