Sustukça Şiiri - Melek Özdemir Develioğlu

Benim bilebileceğim kadar sevdim bilinmezi,

Ama hiç yeter demedim,bir meczubun nahoş konuşmalarına.

Ve acıyı tutam tutam kattıkça hayata,

Bilinmez olanı bildim.

Bilmek kafi gelmeyince susmak gerek.

Bir filozofun bilgelik kokan sükunetinde,

saatleri öldürebilmek.

Sustukça sakinleşmek,

sakinledikçe susabilmek…

Ve bam teline umarsızca vuran feleğin,çarkıyla alay etmek.

Sonra koy vermeyi becermeli tam da bu an,

Dudak kıvrımlarına yerleşmiş sade bir tebessümü,

Kanatlandırmalı işte bu an, çakılı kalmış bütün hüznü.

Ve tutmuş bir çayın,

bir simit,

bir hava,

bir su damlasının,

varsa yüreğinde,sevgili bir canın ,

kıymetini bilmek gerek.
Sustukça sakinlemek,

sakinledikçe susabilmek…

Bir filozofun sükunet kokan sessizliğinde,

Hayatı sevmek gerek…