Sustuğun An Şiiri - Kamil Aydemir

ey insanlar bundan böyle hep ışık taşıyın yanınızda

memleketimin şahdamarı patladı
yarım kaldı gülücük
sokalardan eksildi bir kaç çocuk
o kediyi de göremeyeceksiniz artık
gözleri mavi boncuk
içim duman duman
içim kan revan
sevdiğim bu acıya
aşkın bile olamaz derman

memleketimi kurtarmak için karanlıktan
ve karanlıkta beslenen yobazlardan
ışık ekelim bütün karanlıklarına
meyvasi aydınlık olur yarına
hadi yüreğim davran

ah gülüm ağıtlara tutunmuş analar gibi titriyor sesin
taze umutları vardı küçük bir kızın
bitürlü gerçekleşmeyen umutları vardır herkesin
eskimiş umutlarla başladı yeni gün
patladı istanbul paramparça kalbizmizde
yine elde kaldı hüzün

yâr koynunda geçmiyorki günler
yüreğe saplanmasın hüzünler
istanbul patladı
kalemim paramparça
hangi sözcüğe dokunsam kan
tanır gibiyim sizi sıvas’tan
siz değil midiniz insan yakan
sevgiden aşktan
ve aydınlıktan korkan

kurtulmak için bu canilerden
ışık ekelim
hadi yüreğim toparlan
aydınlık imecesine
sende katıl ey insan

bilmez miyim
kadınlarımızı köle görmek
yarınlarımızı karanlığa gömmek ruyaları
şahdamarı patladı memleketim yaralı
cumartesi ve perşembe’nin suratında kan
yaşamın dalından düştü onca can
istersen korkunda saklan
sustuğun an
suçlusun ey insan