Sustu Sükut Şiiri - Deniz Gece Mavisi

İçimde avaz avaz öten bülbülün inadına
Erteledim tüm hayallerimi,
Yarınlarım yarinsiz kaldı.
Sustu benimle sarı sabır,
Sustu dilim,
Sustum.

Susmanın bu kadar kanattığını bana öğreten adam,
Çığlık çığlık sustum.
Her kelimen kanatırken yüreğimi,
Sadece sustum.
Sustum, içimde sustu dilsiz umudum,
Sustum.

Sensizliğin dar sokaklarında,
Yağmura inat ıslanan saçlarımla
Yine bir maceranın tam ortasındayım.
Tam konuşacakken susuyor dilim,
Sustum.
Sustu eflatun gece,
Sustu mor sümbüllü sokaklar,
Sustum,
Haykıra haykıra sustum.

Bazen karaya çaldı umutlarım,
Bazen yeşile boyandı avuç içlerim,
Bazen de silip silip tekrar yazdı kaderimi ellerim.
Sustum,
Dilim yokmuşçasına sustum.
Sustu benimle yeşil yapraklar,
Pembe gökyüzü,
Beyaz bulutlar,
Sustum.
Sustu dilim,
Sustum.

Sustum,
Gözlerimde sessiz bir yağmur gibi ağırlaştı bulutlar.
Her damlada bir kırgınlık, her damlada senden bir parça aradı yorgun ellerim.
İçimde susmayan rüzgarların fırtınasıyla,
Sustum.

Kırık cam parçaları gibi sesin yankılanırken içimde,
Toplasam da dökülüyor sabrım, parçalanıyor her köşede umutlarım.
Kırıldıkça sustum,
Parçalandıkça sustum.
Sanki tüm dünya suskunluğumun arkasında saklı kaldı.
Haykıramadım, sustum.
Sustum.

Her şey sustu; günün ilk ışıkları,
Gecenin son umudu,
Yıldızlar bile dönerken kendi yollarında,
Sustu benimle gökyüzü.
Ve şimdi,
İçimde bir kor gibi parlayan suskunluğumla,
O en derin yangının sessizliğinde,
Yine bir cümleye başlamak üzereyken,
Susuyorum.
Çünkü yalnızca sustukça duyabiliyorum seni.
Sustum.
Ne kadar susulacaksa sustum,
Sustu benimle dünya,
Sustu benimle sükût.
Sustum.