Susmanın Coğrafyası

Dünya yuvarlaktı,
ama ben en köşeye sıkıştım.
Ne bulduysam okudum,
şiirleri kazı kazanlardan kazıdım,
bir çocuğun tırnağı gibi sabırsızca.
Ezberledim
her heceyi bir yara gibi.

Kitaplara aşıktım,
sanki şeker kağıdından yapılmış bir kız—
sessiz, tanıksız,
hiç kimsenin bağırmadığı bir dünyada.

Soğuk bir tokat beni sustururdu.
Annemin makasıyla kesilmiş gibiydim çocukken,
İçim eğriydi ama kenarları düzgündü.

Kök kenarlarında büyüdüm,
ağaçların diplerinde bulduğum gözlerle
Kendi gözüme bile uzak düştüm
bazen,
baktığım her şeyde biraz kendimi gömdüm.
Çünkü başka saklayacak yerim yoktu.
Bir çocuğun gözünde genişler bazen hayal,
bazen kırılır,
çat diye—oyuncak sesiyle.

Ben orada yaşadım.
Adı yoktu ülkenin,
ama rüyamda haritasını çizerdim.
Kitap rafı hayaliyle ısınırdı duvarlar,
bir odaya sığmak isterdim—
olmadı.

Ve bir gün anladım:
En günahkâr topraklar,
en çok hayal kırıklığına uğrayan çocuğun yaşadığı yerdir.