Susma Anne Şiiri - Reyhan Kocak Luttman

Susma! susma anne ne olur susma.
Konus konus ki! cozulsun buyuler,
Dursun bu sinsi yilginliklar.
Icimde derinlesen o masum yorgunluklar.

Susma Anne susma! ..
Sen sustun, devam etti hersey.
Oldugu gibi yanlis.
Susma anne, susmamaliydin.

Ben, seni nerden bulurum simdi?
Dogrulari konusacak insan kalmadi.
Topraga can veren yagmurlar.
Sana da can versin can versinde.

Hic degilse pismanlikla konus.
Senin konustugun dogrulardan hak
Bulunur,dokundugun yerden gunah yok olur.
Baktigin yerlerde sevgi sel olur.

Susma! .. Susma! .. Anne.
Sen susarsan, cicekler acmayacak.
Yagmur yagmayacak.
Bahar gelmeyecek.

Susma ne olur susma! ..
Kis hic bitmeyecek.
Sen dogruyu soyleyene kadar.
Kirilan kalbim hic dogrulmayacak.

Ey ruyalarimi calan hirsizlar.
Cikin gidin annemle aramizdan.
Sabrimizi tasirdiniz yuzsuzce.
Hayatimizin baslangicinda.

Salim ve mazbut hayata baslarken.
Kuzey ruzgarlari gibi, soguk estiler.
Kasirgallar getirdiler evimize.
Anne ve babamin evi basimiza yikildi.

Susma! Anne susma.
Ve icimde bir hayal kirikligi.
Hic degismeyecek,
Anne ve babamin evi

Hic bizim, anne ve babamizla yasadigimiz bir ev olmayacak
Susma! Anne Allah-askina susma! .
Sana kiyamiyorum ama yinede soyluyorum.
Susmamaliydin Anne...