Suskun Karanfiller Şiiri - Ümit Ay

Öyle bi bakardı ki bana
İçim kan ağlar
Yüzüm yine de gülerdi
Bakışında ölümsüz kuşlar uçardı
Gökyüzü ellerinin içiydi
Bir gülüşünde binlerce umut ışığı yatardı
Severdi sözde beni
Benim sana olan sevgim
Seninkinden çok daha fazla derdi
Anlatamazdım o’na
Anlatsam gideceğinden korkar
Susardım çığlıklarımla
Karanfillerin ömrü kadardı suskunluğum
Anlatamazdım
Çünkü anlayamazdı.

Usul usul bakardı ellerini açıp gökyüzüne
Kuşları toplar gözlerinin kırlarında beslerdi
Bir mavilik vardı ellerinde
Deniz desem değil, gökyüzü desem hiç değil
Nedir bu mavilik ah bilsem ah bir bilebilsem
Ah ellerini tutup dünyaya değdirebilsem
Usul usul bakardı güneşe
Yine de anlayamazdı.
Çünkü
Anlatamazdım…