Susan Konuşmalar Şiiri - Özlem Çay

ne kadar az konuşuyorum bu ara.
arka cebime sığdırdığım
o önemsiz el ilanının
kelime kalabalığı arasından izliyorum
geride kalanları,
ileride yer bulamıyorum.
zaman katları kara,
hülasa hatıralar satırsal yara.
anlatılardan sızan,
kronik, hep sancılı bu ara..

baktığım cadde de,
herkes nasıl da d/üşüyor...
esâmesi silik,
bukle bukle giryânlar sinmiş üstüne
kimsesiz matemler yüzlerde..
kaldırım mabetlerin de
kırık gergefler,
nakış nakış çiçek dökmüş..
söyle gün, hadi!
hangi figândan koptu,
sustu sözüm?
mazlum gözlere yetişmez ki
mahçup dilim..
sesleri yutan iç kalemin
kırılgan burçlarına sığınıyorum.
mağlubiyet tasmalı düşüncelerim,
önümde karanlık saran duvarlar,
sırtımda insan yüklü bir gök var...
sabır ve dirençle biriken hikayeler
geçerken önümden,
düşen hızla azalıyor..
yaşamsal akıntıların hızında
beyhude harcanmış
hayal israfları sızdırıyor ayaklar..
asfaltta, gölgeler arası
uzuyor an..

zihnimde bir avuç sızılı,
cılız özneli sesler,
uğultulu ulumalara inatla
direnişte şimdi aklım.
ahkâm kesiyor us yoksunlu iskeletler..
küçük ölüm uykularından dürüp
çarşafa bürünmüş gün hisseleri ellerinde,
ayan beyan serenadda..
notasız dilleri,
yordam bilmez sözleri,
örseli gözleri..
lime lime bölünürken
ruhlarının artıklarından
medet umar hale geliyorlar..

boğazım da dizi dizi yangınlar
bileklerime yayılırken,
uzak bir yerler de yankılanan kuşların,
rüzgarla dans eden yaprakların,
kara'sal iklime inat
yarasal izlere vuran
o yalın maviliğin sesini;
kalabalık sessizlikte duyumsuyorum..
demir alma vakti diyor içim,
uzanıyorum...üryanca....⚘
.....özlem
kasım/iki