Hangi çirkin bakışlı mevsimdi, beni bu kadar üşüten.
Zaten gecenin sessizliğine, o kadar çok dalmıştım ki
Manitam da, dün gece başını alıp, gidince
Ne sevda yükü azaldı üstümde
Ne de taşıyacak mecal kaldı, dizlerimde.
Yürüdüğüm cadde sokak
Göz göze geldiğim insanlar
Boyun büktüğüm cüssemle,
Bir tek ayak sürüdüğüm, taşlar anladı beni.
Ar damarı çatlamış hangi soysuzun ahı kalmıştı, boynumda.
Şimdi hangisini sersem önüme tek tek, ayıklasam.
Diyelim ki şu vahşi orman kendi ahı nı, benden geri istedi.
Ormanın ahı nasıl geri verilir ki,
Bir çocuğun, engin aklına mı, uysam.
Ağlasam
Yerlerde sürünsem
Büyüsem.
Dağlarına yağmur duasına çıksam.
Dağ ormandan
Orman benden, vazgeçer mi.
Kayıt Tarihi : 7.10.2025 22:54:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sağolun Mustafa bey.
Sürünsen de bırakmaz peşini!
Tebrikler Nihat Bey, Kardeşim...
TÜM YORUMLAR (2)