Sumru Karabaş Şiirleri - Şair Sumru Karabaş

Ben yalnız, ben kimsesiz,
Sessiz
Dalgalarla boğuşan
Küçük, köhne bir tekne.
Her dalga suratıma
Bir şamar gibi inmekte.

Hep gariptim
Yine garip kalacağım
Tuhaflığımı normal sanmaya devam ederek...

Hatırlamıyorum;
Aylar mı oldu, yıllar mı

Dostundur yüreğine
Bağladığın karaların
Yarısını yüklenen, paylaştıkça

Dostundur en kabına
Sığamadığın anlarda

Bir akşam üstünü daha
Batan güneşle birlikte
Geceye bağlayıp
Yuvarlıyoruz kendimizi
Gün batımına sarmalayıp
Bilinmez bir sabaha….

Bilir misin;
Ölümü hatırlatır gözlerim.
Ölüm!
Yakın dost, bildik-tanıdık...
Aşk!
Uzak,

Seneler önce
Bir çok şiir yazdım sana.
Dinlemekten kaçtığım bir şarkının
Sözlerinde
Dün gece yüreğim değdi anılara
Küllendirdiğime inandığım ateşi

Portakal rengiydi gözlerin
Biliyorum, bu renk göz olmaz ama
Ben, seni kimselere benzetmek istemedim.

Deniz kumralıydı saçların
Biliyorum, denizler kumral olmaz ama

Gözlerimde bir umut,
Umut arıyor bu zindanlarda,
Özgürlüğe susamış ruhum
Param parça.

Bölük-pörçük hatıralarım

Hayat budur işte
Sağ elinle tuttuğunu zannederken
Oysa sol elinden kayıp gider...
Hayat böyledir işte
Mantığınla hareket eder
Duygularına yenik düşersin

Mesaideyim
Masama yaslanmış
Bu günün dünden farkı olmadığını görmeden
Yarının ne getireceğini bilmeden
Kitlenmiş gözlerim her hangi bir noktaya
Ve ağlamakla gülmek arası geçen zamana