Erciyes’in doruklarından bir kuğu gibi eteklerinden süzülüp şehrin üzerine inen soğuk donduruyordu adeta. Kış ayları çoktan uzaklaşmasına rağmen İlkbaharın bitimine ramak kala bu şiddetli kar, fırtına neyin nesi bir anlam veremiyordu kimse.
Nisan ayı çıkmış Mayıs’ın kendine güzelliklerini yaşarken ağaçlar çiçeklerinin o güzelliğini cömertçe tabiatla paylaşıyordu. Çocuklar kadar şen’di yürekler. Havaların ısınması insanda bir rahatlama bir hürriyet duygusunu tesis etmişti ki anlamsız soğuklar kabuğuna geri çekti onca kalabalıkları. Ya çiçekler, Çiçekler kapkara geçmiş boyunlarını bükmüşlerdi. Öksüz çocuk gibiydiler. Soğuk almıştı. Hüzün doluydular. Her bir çiçeğin yarınlara olan umutları bir gecede kaybolup gitmişti. Meyveleriyle ağaçları şenlendirecek etrafa gıda salacak insanlara yararlı olmanın mutluluğunu yaşayacaklardı. Ama olmadı. Beklenmeyen ve kimsenin de anlam veremediği soğuk bütün ümitlerini yok etmişti. Senin de benim hayallerimi nasıl yıktığın aklıma geldi hemen. Kayısı ağacının çiçeklerini kuruttuğu gibi, ya da Erik çiçeklerinin hüzne gark olduğu gibi bende hüzne mahkum olmuştum. Demek ki bendeki tesirin Erciyes’in soğuğundan farksızmış. Kuruttun ümit çiçeklerimi. Hayallerimi yok ettin.
Düşüncelerim halka halka dizilirken, gözlerimi hayaline kapatıyorum. Soğuk ne kadar şiddetini artırırsa artırsın o anda hissetmiyorum. Bedenim donarken içimdeki volkan püskürüyor lavları tüm ruhumu yakıyor. Olanca gücümü toparlayıp sana koşuyorum gözlerim kapalı. Ellerini tuttum tutacağım arası yaklaşmışken dağın zirvesine çıkıyorsun. Yakalayamıyorum. Gözlerim kapalı. Yıllardır biriktirdiğim özlemin buz gibi erirken bedenimde ay ve güneş kadar hakikatli duruyorsun sanki karşımda.Gözlerim yine kapalı.Dokunmak, mutluluğu yakalamak, ruhuma saplanan zehirli hançeri fırlatıp atmak için çabalıyorum fakat nafile bir uğraş hayaline bile dokunamıyorum.
Soğukla birlikte gelen rüzgarın uğultusunda sesini, tenime her dokunuşunda baharı andıran kokunu duyuyorum. Nefes nefes içime çekiyor seni soluyoum. Baharda kırların kokusu hep seni andırıyor. Cıvıl cıvıl yüreğimin derininde senli duygularım oynaşıyor. Ah ettikçe damarlarım kuduruyor, çatlarcasına nabzım zonk zonk atıyor. Her atışında nabzım seni bana bir kez daha hatırlatıyor. Üzülüyorum. Gidişine, nedensizliğe, bir veda dahi etmeden kayboluşuna üzülüyorum. Neredesin, kiminlesin. Ne bir ses ne bir iz bırakmadın ya işte buna üzülüyorum. Soğuk değil beni donduran sevdamız adına yaptığın vefasızlık asıl beni öldüren.
Dudaktan kalbe dokundu ellerim
Titredi sesim, titredi yüreğim
Ceylan kadar masumdu siması
Avcılar……..
Salyalarıyla etrafında pürtelaş iken
İhanetin perçemindeydiler
BİR ANLIK GÜLÜŞÜN
“Takvim Aralığın son günü
yıl ikibinsekize bir kala”
Ah o gün bir anlık gülüşün
Aşkın kalbime nüksettiği an
Bazen Oğuz bazen Türkmen boyundanım
Her zaman hazır,Vatana fedadır canım
Bir bütünüm yok bende ayrım gayrım
İnadına Türk üm İnadına Müslüman
Bizi parçalayıp yutmak kolaymı sanırsınız
Bilirim ki hayal yollarım umuda gider
Umuda giden yollarım duadan geçer
Dua ki rabbime havalesiz gider
Diyelim hep bir ağızdan Allahu Ekber
EGENİN GÜZEL KIZI
Sen egenin güzel kızı Zeyno
Günüm seninle başlayıp
Akşama seninle ermişti
Güldüm eğlendim uçtum
Ey gönül dağımın kar'ı boranı
kapladın bağrımı sessizim şimdi
Duymaz oldum gayrı halim soranı
Nerde arkadaşlar dostlarım kimdi?
Bilmedim bunca yıl çakalı kurdu
İyiki seni tanıdım iyiki sen varsın
En ümitsiz anımda hep yanımdasın
Kışlar çöken yüreğimde açan baharımsın
İyiki seni tanıdım iyiki sen varsın.
Yılların kararttığı gönlüme güneş oldun
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!