Sükûtun Ötesinde Şiiri - Züleyha Aktaş

SÜKÛTUN ÖTESİNDE

Bir an var,
zamandan azade,
sesin bile eğilir orada,
kalp, Rabbine en yakın hâlini bulur.

Susmak...
bazen bin dua demektir,
bazen bir secdede,
gözyaşına gizlenir teslimiyetin sesi.

Rüzgâr geçer, dokunmaz hiçbir dala,
kuşlar susar,
ve gökyüzü, bir rahmet gibi
kalbime iner usulca.

Ben anlarım o vakit:
Sükût, bir hicret yoludur kalbe,
her nefes, O’na varan bir adım,
her susuş, O’nun adını duyurur derinimde.

Bütün sesler durur içimde,
yalnız kalbim konuşur hafifçe;
“Sabret,” der,
“her fırtınanın ardında huzur gizli.”

Bir yıldız düşer geceme,
ağlayarak parlar sanki,
bir melek kanadını değdirir kalbime,
ve ben, kendimi bulurum O’nun sessizliğinde.

Ne söylesem eksik kalır,
çünkü söz, manaya yetişmez,
her kelime bir perde olur bazen,
ama sükût — bütün perdeleri aralar.

O anda,
bir dua olur kalbim,
bir nefes olur ruhum,
bir huzur olur varlığımın özü.

Ve bilirim:
Konuşmak eksiltir bazen,
ama susmak —
Ruhun Allah’a en yakın hâlidir.

“Ben sükûtu sevdim; çünkü Rabbim, en çok sessizlikte konuşur.”

Nûrferah Züleyha AKTAŞ
Tarih: 05.10.2025
Saat: 09:27