Sükutun kıyısında Şiiri - Ahmet Nejat Al ...

Sükût, bir sır gibi çöker geceye,
Rüzgârın taşıdığı o ince fısıltı,
Kalbin kıyısında, dalgalar vurur usulca,
Bir umut yankısı, adını duyarım sessizce.

Beklemek mi, bu sevdanın özüdür?
Elde dua, kalpte hasret;
Bir an gelir, karanlık bile durulur,
Ve sükût, bir sevda mektubuna dönüşür.

Gözlerim ufka dalmış,
Sözcükler tutuklu, diller mühürlü,
Belki de beklemek, en güzel sevmektir,
Sesin yankılanır içimde, "Ben buradayım," diye.

Bir gün, sabahı da getirir bu sükût,
Güneş doğar, hüzün dağılır,
Ve ben, o sessizliğin koynunda
Bulurum seni, her adımda, her nefeste.

Çünkü bilirim,
Sükût, aslında senin adındır.