Sükût Şiiri - Hilal Şahiner

Konuşmak istiyorum,
Hiç susmadan ara vermeden.
Korkuyorum!
Korkutuyor beni bu sessizlik.
Yansımasız hayatımda,
Konuşup da duyulmamaktan korkuyorum
Sesim çınlamıyor kendi kulağımda bile.
Bir sessizlik mührü var dudaklarımda.
Acılı bir han kalbim.
Sahibi benim bu kahrolası sessizliğin.
Yüzüm gülümsememin mezarı.
Ne vakit gülesim gelse içimden kopar sessizlik sanatı.
Korkuyorum!
Hiç konuşamamaktan korkuyorum,
Seslerin mezarı olmaktan korkuyorum,
Bir yolun çürümüş asfaltında
Yapayalnız yürümekten korkuyorum,

Sessizlik;
Vakur bir iç çekiştir,
Birinci elden katıksız protestosudur,
Hali bilinmeyen sessizin.
Cılız bir bedenin son haykırışıdır sessizlik,
Durağan bir hayatın son kıpırdanışıdır.
Vurgun yemişken seslerden
Son bir çabadır sarılmak için hayata.

Şimdi ben
Son kez sesleniyorum insanlara
Bir kelamım var ardımda kalanlara
Suskunluğum sanmayın ki huyumdan
Tam umudumu kesmişken andan, yarından
Zuhur ediyor bedenime kahrımdan.

Size sunduğum kelamım suskunluğumdur.
Bilirim yalnız ben gibiler anlar meramımı
Bir varoluş seziyorum içimde,
Duyuyorum kendimi,
Sesler vuku buluyor kalbimde.
Ama söylemek istemezse dil
Kalp neylesin, ne çare?

Susuyorum…
Henüz adayken yenibahara ağaç olmaya;
Sonbahardan korkuyorum.
Sükût geldim;
Hayatın görünen dengesizliğine,
Görünmeyen adalet için.
Ama yine de;
Göstermeyin bana ellerinizdeki baharı.
Ben bir saatlik dünyada
Avuçlarken cehennem sıcağı
Anlatmayın bana ulaştığınız saltanatı.

Ben de yaşadım nevbaharlar
İnsanın usunda ay gibi parlar
Bilirim her insan bir bahar yaşar
Ama bende son SÜKÛT-U BAHAR

2009