Sükut Şiiri - Mehmet Hanifi Aliosmanoğlu

Gözlerimin altını, derin çizgiler sarmış,
Bakışlarımda saklı, gönlümü yakan hüzün...
Kar olmuş yağmış yıllar,saçlar ondan ağarmış;
Soruyor sevenlerim, neden gölgeli yüzün?

Ne sevgide vefa var, ne mehtap güler yüze,
Tozar gider meltemde, bad esmiş ömrümüze,
Ses veremez yüreğim, başlayamaz ki söze,
Son bahçenin akşamı, bu son demidir güzün…

Ne bülbül dilşad orda, ne de gülün tadı var,
Bakmayın sükünuma, içimin feryadı var,
El vermese de hayat, yaşamak inadı var,
Hüzün demine dönmüş, neşesi ömrümüzün…

Şu çılgın deli gönlüm, susmuş, küsmüş, durulmuş,
Yıllar akarken zaman, bu bedende yorulmuş,
Kaderimiz ezelden, bir vakta ki kurulmuş;
Bu sessizlik, bu sükût, bittiği yerdir sözün...