Sükut Şiiri - İbrahim Yılmaz

Sükut münzevi bir duygudur bende
Sen derin bir deryasın içimde
Hiç bir yere sığamıyorum sensiz
Dağlar ormanlar dar gelir bana
Sebepsiz değildir hiç bir yazgı
Anladığımı anlatamıyorum kimseye
Bazen yüzüm kızarıyor söylemeye.

Ben yürüyorum yollar bitmiyor
Hiç bir anlamlı durağım yok
Nerede duracağımı bilmiyorum
Nehirler kalbime aksın istiyorum
Etrafımda yüz binlerce insan
Çoğunun menzili meçhul bir liman
Hal bu ki benim hedefim sen
Bir gün kapına varabilsem
Sen benim içimi bir bilsen
Volkan olur patlarım ben.

Her hüzzam şarkıda
Gözlerin gelir aklıma
Bazen sözlerin gelir aklıma
Ama hiç bir akşam seni getirmez bana
Bazen uzak ufuklara dalarım uzun uzun
Sanki bir küheylan seni getirecek bana
Her akşam güneş batarken
Martılar ağlar, ben ağlarım
Işınlar gibi kalbim kırılır
İçime derin bir sükut dolar
Karanfillerin renkleri ağlar.

İpek saçlarınla kaderimi bağladım
Yine dünyayı tersine döndüremedim
Yıldızlar karşısında bir zerreyim
Haddini bil gönül ben bir faniyim
Seni tanıdıkça sükut nedir bildim.

Ocak 2025