Sükut Şiiri - Bahar Atmaca

Yaşadım hep
Sükût kuyularının dibinde,
Dolanıp durdum
Yokluk alemlerinde.
Ben hiç var olmadım,
Olamadım.
Yokluğumun zulmetlerinde
Barındım senelerce…
Şikâyet etmek
Değil maksadım.
Ufacık dünyamdan,
Gökyüzüne açılmaktı
Muradım.
Ait olamadım
Bu dünyaya.
Bilemiyorum,
Belki de
Ayak uyduramadım.
Soyutluğun ardına düştüm
Her zaman…
Maneviyat denizini aradı
Gönlüm, durmadan.
Ben yaşayamadım,
Diğerleri gibi olamadım.
Çırpınmayı, anlaşılmayı ise
Çoktan bıraktım.
İnsanların görmek istedikleri gibi
Biriyim artık.
Ruhumun derinliklerine daldım,
Kayboldum sonunda.
Yolumu bulamadım…