Sükut Şiiri - Vefa Rüzgarı

Sükut

Bir saatin akış hızı gibi
Yok olan sesi aradım,
Kayıp bir iz gibi sessizlikte sürüldü adımlarım.
Söz, her dönüşte bir perdeydi,
Her harf bir uçurum.

Sustum yeniden,
Bir taşın susuşunda aradım gerçeği,
Bir yaprağın yere düşüşünde.
Bir çocuğun bakışında,
Bir annenin bekleyişinde.

Susunca ben,
Sessizlik konuştu.
Susunca ben, meltem konuştu.
Susunca ben, güneş ışığı konuştu.
Susunca ben, bir fısıltı gibi gelen yağmur konuştu.
Susunca ben, gözyaşı konuştu.

Susunca, tüm sesler bir oldu.
Konuştum,
İşte o zaman
Öz olan ses yok oldu.

~Vefa Rüzgârı