Sükut Şiiri - Şaban Turan

Bir şeyler verin bana,
Aşk, sevgi, hüzün, kötülük, neşe...
Bir coşku verin..!
Nerede?
Yok...
Bütün fırtınalar dinmiş sanki,
Gökyüzü öylece hareketsiz,
Kalbim öylece suskun...
Uzun zamandır yürek yerine,
Kalp dedim bak mesela..!
Şair diyor ya;
‘’Sevebilme ihtimalini sevdim.’’
Piyangoda bile çıkmıyorsa amorti,
Sükut...
Düşünüyorum gecenin karanlık maddesinde,
Duyumsayamıyorum...
Duvardaki saat bile miyadını doldurmuş,
Yorulmuş dönmekten huzurunda...
Ya akan kanım;
Hala hırçın hala kırmızı.
Neydi kaybolan?
Neydi seninle ihtimalsizliğim?
Oysa ayırmıştım maviler boğazını,
Karışmasın verdiklerimin okyanusu,
Salt sevgini görmekti iç denizim...
İstemiyor işte gönül..!
Bir minnet kırıntısını...
Başlatan da sendin halbuki,
O ilk günün neşesi nerede?
Elimdeydi kıpırtıların, yoldaşlığın,
Senin telaşın...
Hüzünler yağan kış ömründen kaçıp gelmiştin oysa,
Ayırmıştın sen de kışında baharını...
Saçılıyor hala iki göz güneşin,
Başında harelerin,
Umutların, düşlerin...
Neye sakin,
Neye sükut?
Niye asılı kaldık?
Yıkanmışlar mandalında..
Kurumaya yüz tutarsa uzaklıklar,
Gökyüzü..
Nasıl kayacak yıldızlar,
Hangi dilek tutulacak şu ana..
Öyle ise ayırdıklarımız gibi,
Sen bir yıldıza,
Ben bir yalnızlığa...