Şükran Günüm Ve Minnet

'Akıl kendi mekanını yaratır; kendi başına cehennemi cennet, cenneti
cehenneme dönüştürebilir'

- Kayıp Cennet -
John Milton

*

Tüm varlığımla yokluğa minnettarım
Yokluktur varoluşumu kanıtlayan

Olmadığımda bir gün bunun güvenilir
Bir varoluş olduğu daha bi perçinlenecek

Çünkü yokluğumda
Daha çok belirecek varlığım.

Ben geldim bu hayata..
Bileceğim ki evet ben geldim..

Ben yaşadım bu hayatı.. evet..
Bileceğim ki ben yaşadım..

Tıpkı şimdi önümde duran biçimlenmiş
Geçmiş hırkası duracak geleceğimin hırkasıyla yan yana

Ben ördüm bu her iki yakasını da
Bileceğim kendimi daha kazıya kazıya

Kopara kopara etimi etimden canımı canımdan
Kanımı içire içire devşire taşıra bu bedeni

Zaman salıncağından ben söktüm
Ben dikeceğim ben biçtim ben ekeceğim

Ben sardım yumaklarıma top top bu benimi
Ben çeke çeke çekiştirdim dallandıra ballandıra

Dolaya dolana bu çileli halime ben getirdim beni ben.
Yığdım ayaklar altına zahir altunda diyeler

Toprağımı altın diye beleyeler
Eleyeler un ufak zerrelerime değin

Üfüreler zamanın rüzgarına toz olayım
Bir parmak bacasından camından kapısından

Süzüleyim içlerine evlerine
Yuğalar her birikimimden sonra

Sevineler.. bayram edeler..
Işıldayan gözleriyle sözlerimde

Sözerlerim erbaşlarım erdaşlarım
Dadaşlarım cümledaşlarım

Var bulundum yok bilineceğim
Evet. İşte.

Her zaman temel hedefim -kendime aitliğim-
Bu -yerleşik düzende- bileneyim istedim.

Açılsa da her sabah doğan güne gözlerimiz
Her aydınlanma hakiki bir uyanış sağlamıyor kuşkusuz

Bu yüzden de aralıklara bölmek yaşamımızı
İkilikler dörtlükler dizileriyle sunuş yapmamız

Hem -biraz daha şiirsel bir katkıyla- şiirimize
Hem demli bir solukla yaşamımıza katkı sağlıyor

Bunu da yine bir ere ve saydamlığına
O ermişliğin borçluyum gönülden

Ne yapıyor yapıyor edip
Hızlı bir şekilde yetişiyor hızır

Bu yüzden sadelik kuşatıyor tragedyamı
Minnettarım bugünkü uyandırışına..