Su Uğulduyor Şiiri - Burhan Gündoğan

Serinliktir sularda tan ağartısı
uyanıklar
uğultulu rüzgar ve cırtlak sesli kuzgunlar
belki de dalgaları içimde
sevişen aşıklardır o deniz seferinde

Uyanır yavaş yavaş
sonra gök hala gece mavisinde
sıyrılır ışıklar karanlığındaki yalnızlığından
ve ölür direklerde ampuller
sabahın çıkınında ekmek-tuz tadında
bir cem vakti
durur gülbenge dostlar

İklim yağmur ve rüzgar
salınır şalvarlı bir kız
ince beli üşümüş
saklar koynunda ellerini

su uğulduyor

Gözlerim küs uykuya
dişlerimde sızı
ellerimde tutsak zaman
her geceden alacağım var
eskiyen yalanlar da uykuda
kırılgan şehir
betonlara gömülen toprak yaralı
sırıtır Kaf dağının ardından
öcülü masallar

İçimde nazlı ve ürkek sen
ve o iki çocuk
hani ellerimde bıraktığın
avuç avuç düşler
yüzüme vuruyorum

su uğulduyor duyuyor musun

Ay ağusu sularda
ay sevisi
dokunursa ellerin duyar kımıltısını
sonra anız yangını değil
çam yangını
sızılar boynu bükük toprak

Şehir küstü bana
acısıydı kalbimin çatlak duvarına vuran
yeni bir yolda yürümeyeli kaç zamandı
ılıman ilkyaza

Dün içimin kırık kanatlı kuşuydun
kızar ve özlerdim seni
dökülürdü dilimden sana hüzün veren
şarkılar.
çırpınırdım yaralanırdım
o kadar
ölgün ellerimi kımıldatırdım
sonsuz bir gökyüzüydü üstümüzde

Dorukları dumanlı dağlardı bize
ürküntü veren
bizi dirilten o güneşti
dağların ardından sökün eden
bizde gel-git nöbetleri tutan

Sözcükler kayar giderdi birden
dudaklarımdan sokakların sensizliğine
ağlardım
bikeslik sarardı her bir yanımı
tek tük uyanık evler vardı
lambalarından anlardım

Bu şehir küstü bana
neden böyle erken kapatır gözlerini
bir uyanık yüz
bir uyanık diz
bir uyanık ses arardım
sözcükler yiter birden dudaklarımdan
sonra yanardım