Söz Bitti Şiiri - Hatice Elveren Peköz

Söz Bitti

Şimaliden etikçe rüzgar aklım karışır birden.
Kendime kızsam yağmurlar yağdı.
Sussam, matem tutar yalnızlığım.

Kaç bahar seni açtı yüreğimin çiçekleri, kaç?
Kaç bahar şimal rüzgârlarında savruldu küllerim.
Yazsam, şiirsi düşlere uyur ebrulilerim.
Konuşsam uçurumlarda gül yaprağına tutunurum.
İşimdeki her gülüşü susturdum ve bitti.

Kendime söz verdim, yeminler ettim!
Baharlarda açan çiçeklere şiirler yazacaktım.
Oysa yüreğim kırlarda yalnız açan bir çiçekti.
Yeminler bozsam, dağlara çıksam...
Dağlar sarp, yollar engebeliydi.

Sonra zamansız açan kardelenlere kesin tavır koydum.
Sensiz gelen göçmen kuşlara küsmüştüm bir bir.
Sorular cevapsız, yanıtlar zehirden meydi.
Gururlu ve yıkıcıydı her fırtına.

Şimdi yaralarım iyi olmasa da, kabuk bağladılar sayılır.
Sonbaharla gelen fırtına az dinginleşti.
Geçen yıllara dönüp baktım da..
Yeminler mühürlü, kardelenler bahara hasretti.

Koştum, her şey için çok geçti.
Vaktiyle o bulut başını alıp gitmişti.
Allah'tan tek dileğim beklide buydu.
Yaşamdan ağır ağır uzaklaştıkça gün,
Yer altı ırmaklarından sessizce geçtim.

Yalnızlaşan kalabalıklar arasında yüreğim solan çiçekti.
Oysa kapılar geçmiş zamanların hüzünlerine kapalıydı.
Geriye dönüp baktım, yaşam bir düşten ibaretti.
İçimdeki her seslenişi susturdum ve bitti.

Bir gün uyandım, yanım yöremi güllere sarmıştı.
Aşk, düşlerden gelen ve düşlere salanımdı.
Dağlar, taşlar buna şahitti.
Geçmişe set çektim, duvarları yıktım bir bir.
Belki de ölümle susma hakkımı kullanıyordum.
İçimdeki her seslenişe gem vurdum!
Ve söz bitti...

Hatice Elveren Peköz