Söz Şiiri - Halil Kumcu

Söz ola yakar yüreği,
Elini dilinle bağlar.
Varken yok gibi olursun,
İnan ki bu kapanmaz yaradır.
Nedenler, niçinler içinde,
Çaresizlik, taştan da ağırdır.

Şimdi, yeni şeyler söylesem,
Kulağını aşıp kalbine giden...
Silip atsam kuru lafları,
Gönlünü çökertmeden.

Oysa,
Ne çok söz ve ses birikmiş içimde,
Ne kadar çok insan,
Can çekişiyor hepsi birden...
Kendinden bir söz söylesen yeter,
Kalbime söz geçiremiyorum,
Hiçe dönerken.

Gel gör ki,
Tepemde kapkara bir gök var,
İçimde çaresizlik duygusu.
Yanlış eşikten girme,
Bin yıl vasf edilse de,
Aşka dair şu dil ne kadar aciz.
Sözün zerresi de sevgilide öyle güzel ki,
Eğer mevcut ise,
Bir gönülde tortusu,
Hikâye edildiğine göre...

Dünyadan kaçarken,
Söz seğirir yazdıkça,
Telleri kopan çalgının tellerinde,
Mürekkebin hafızasında saklanır.
İçine bir sözle dönersin bedenin,
Ömür ise geçip gitmede...
Umutlar hep yarın,
Zaman tükeniyor,
Kuru kavgalar,
Boş didişmeler derken,
Ölüm sözle dudak arasında,
Kaşla gözün tam da ortasında,
Gelir bulur,
Son günü bugün sayar.