Soyut ve Somut Şiiri - Ahmet Ihsan Arac

Somut varlıklar erirken soyut kavramlarda.
Artık sen sen değilsin.
Bir geçmiş zaman çırpısına astığın dilekçelerinde kaldı bütün ümidin.
O yüzden her günkü bu yeni dilekçelerin...

Varlığın yokluğun dilinde bakla;
Çıktı çıkacak.
Kim bilir belki birkaç kalp ürkecek.
Biraz da gözyaşı.
Ama sonunda hepsi dinecek;
Bakla varlığın çıktığında, yokluğun dilinden.
Ne her şeye son denecek; ne de son verilecek.
Nasıl son verilir ki sonsuz varlıkta.

Varlık denen buutta boyutlar evre evre evrilirken,
Kim bilir ne çamlar devrilecek yok sanılan kovukta.
Bir bakmışsın kimi hakta, kimi yekta azapta.
Şimdiden sapta evreleri buutlarda.
Sapta ki çıkmasın karşına sonra; saymadığın şeyler hesapta.
Kalmayasın sonra ne aç ne açıkta.
Varlık denen bol evreli buutta

Somut varlıklar erirken soyut kavramlarda ben ben değilim.
Evre evre girdiğim her devrede nerdeyim? Kimleyim?

Dilekçelerim elimde.
Bir de kelepçelerim ey Mucib, ey Gafur, ey Kerim.
İşte kapının tokmağında elim.
Olmadan yedi büklüm belim.
Kendimi bulmaya geldim.
Kendim olmaya geldim.