Soyut Şiiri - Mustafa Kemal ŞEN

Yalnız soyut kelimelerden süslenmiş şiirler,
Hep iki kavramların arasına sıkışmış düşünceler…
Boşlukların en acısı,
Siyah-beyaz günlerin gri tonunda,
Onlar pişmanlıklar,

Ve bozulmuş terazinin günahkar kefeleri…
Beyin kırılır mı, kan buz gibi donar ve dağılır mı,
Etler iplik iplik sökülür mü,
Bu kendi resmi tarihin, bu senin yanılsamaların,
Ağrılar, saplantılar, hayaller, boşluklar,
Ne kadar acıysa o kadar bana benden yakın bunlar…

Yalnız soyut kavramlardan bunalmış dağarcık,
Her madde kalbimin midesinde,
Lakin ben açlıktan ölmek üzere…
Soyut bir denizin sularında öldüğümü hatırlasam bile,
Derinden derine her soru bir girdap,
Boğulup yok olsam,
Deniz dibinde artık bir garip taş olsam,
Gelip geçen balıkların bir parça kopardığı…
Sonra balıklar denizin her tarafına dağıtsa,
Ben su olsam, kum olsam, yosun olsam,
Bir mavi, bir beyaz olsam,
Ya da buhar olsam gök yüzünde,
Yer yüzünün her tarafına dağılsam,
Denizlere dağlara, ovalara şehirlere,
Avuturdu beni belki kurtarırdı,
Cevabı için girdiğim soru girdabı,
Üç-beş soyut düşünce ve ardı gelmeyecek kavramlardan,

İkindi vakitlerinin çilesi,
Hayattan emekli olanların çilesine benzer,
Kanasa da yüreğim,
Acı ile tanışan her canlıya,
Yine de bir zalim olarak geçmişim kayıtlara,
Zalimsem, kötülükten yana bu dünyada,
Birilerine de dostum...

Kararır yürüdüğüm yollar, çukur haline gelir,
Çeker girdap misali ve kapanır üzeri, mezar misali,
Yürüdüğüm her yol mezar,
Yolların sonunda çaldığım her kapı tabutun kapısı,

Kurumuş çiçeklere inat hazanlarda açacağım,
Ben, hangi çile uğruna yaşadığımın sırrını;
Kimselere açmayacağım…