Soyumun Soysuz İtleri Şiiri - Murat Özgöl

Dizinin dibine otururdum dedemin

Çözülürken dili söylencelerin.

Hain, ağacın kurdudur derdi evlat

İçten içe kemiren beyni.

Mir Bedirhan’ların özgürlük düşüyle başladı

İhanet ihtirası Yezdanşer’lerin.

Bu gün dünün aynasıdır

İhanet çemberinde kaybolurken

Ateşten düşlerimiz.

Kapattım şimdi kalbimin tüm kapılarını

Ey soyumun soysuz itleri! …

Yedi kilit vurdum kalbimin kapılarına artık

Kirletemesin! Filiz açan tomurcuğun

Umuda sevdalı gülüşünü…

Kovuldun artık

Eşiğine yüz sürdüğümüz kitaplarda.

Git karanlığa karış

Görünmesin gözlerinde okunan

İhanetin seceresi…

Sana bir sözüm var!

Kendi çocuklarını yer timsahlar önce.

Sonra ağlar.

Utancından kurtulmak ister ihanetin.

Tarihin sayfalarını çevir, bak.

Önce ihanet edenler vurulur

Şah damarlarında boşalır simsiyah bir kan…

Şunu bil ki!

Öfkeyle kaplanan bedenlerimizi

Sabrın sularına bırakmasını biliriz elbet.

Çünkü umut tükenmez

Avucunda kuş besleyenlerin yüreğinde.

Unutma! her yenilgi

Bir başlangıçtır yeniden hayata.

Nice zaferler kazanan ordular biliriz

Sonradan rehavete kapılan.

Şehvetin, ihtirasın ve gözü doymazlığın

Ellerinde küçülerek yok olan.

Nice Ordularda biliriz

Bir kişiyle başlayan

Ve milyonlara dönüşen…

Unutma! ihanet çocuklarını yer.

Çocuklarını yiyenler

Tarihin kara kaplı defterine

Kapkara harflerle geçerler…