Soylu Nöbet Şiiri - Mehmet Yaşar Genç

Soylu Nöbet

Sevgili!
Gönlümün dünyasına daldım yine derinden
Kırmızımsı bir hüzün akıyor gözlerimden
Antika halı gibi döşen din yüreğime
Desenin Lâle, Sümbül, kokun sa Gül, elime
Yeryüzü mescidinde saf bağlamış çiçekler
Bulutların göğsünden sevdamı içecekler

Sevgili!
Her anın soylu nöbet, bitmez uykusuzluğum
Her bakışın rahmettir; beslenir susuzluğum
Dağlar dile gelerek sevdamı haykıracak
Çiçekler filizlenip gözlerinden bakacak
Ruhumdan uçurduğum kuşlar benim takatim
Yokuşları aşmaya yeter mi ömür vaktim?

Sevgili!
Kalbimdedir feryadın, toprağım hüznün sarar
Korkutan dalgaların sahili mi hırpalar
Ay ışığı dolarken karanlık mahzenlere
Gözlerin anlatmalı aşkı semazenlere
Toprağını sarınıp sevdamı bürünmüşüm
Bahar başlangıcında rengârenk görünmüşüm

Sevgili!
Sarı buğday başağım, beslendim havasından
Sabah akşam biçerim gönlümün tarlasından
Bereketi bitmesin sana uzanan elin
Beyaz gül kokusunu taşıyor sevda yelin
Seninle giyinerek yüklendiğim kaderdir
Sensiz bütün bir dünyam yollarında hederdir

Sevgili!
Kaf Dağı denen uzağı yakınına getirsem
Görülmemiş rüyalarım gecelerine sersem
Şafak atacak zamanın nöbetini beklerim
Dileğim, gecelerde solmasın emeklerim
Sana düşman olanı karanlığa terk etsem
Başındaki yazmanın oyalarında bitsem

Sevgili!
Son bir kere tutundum sevdamın kapısına
Harcına şiir koydum yükselen yapısına
Boğazım düğümleyen kanayan kelimeler
Kuytuları beklerim, kapanmasın perdeler
Nasıl bir dünya için yandığımı bilensin
Yankılandıkça sesin ruhum aşka bilensin

Sevgili!
Unutmadı yüreğim etkileyen nazarı
İçimdeki mahkûmum, mısralarım mezarı
Zorlu bir işkencedir korkulu denizlerin
Emir ver, rüzgâr dinsin, gülsün artık gözlerin
Çevir bakışlarını kırgın çiçeklerime
Ruhum şenlensin artık, uğra dileklerime

Kabul buyur sultanım! Fermanını beklerim
Uğruna can vermeye dermanını beklerim
Yol alırken göğünde vuslatımın duası
Görmene saklı durur, sevdaların anası
Ya darağacın kurup yık sehpamı biteyim
Ya da izin ver artık sarayından tüteyim.