Soylu Çingene Şiiri - Şair Klaus

Soylu bir çingene. Sabaha kadar uyumayan sabahtan sonra uyanamayan bir sahte dünya. Bir muhabbet almış başını gidiyor. Evde unuttuğu cümleler onu arıyor. Bir yağız at. Kırlarda,kayalıklarda koşuyor. Gitarın büyüsüyle bir bana bir ona gidiyor. Çingene çalıyor. Herkes yok. Yokluğun yokluğunda biz yokuz. atın yeleleri bizi var ediyor. Gitar susmuyor. Çingene kaptırıyor. Şehir yerine kırlıya dönüyor akşam. Yıldızlar bulutsuz. Çıplak bedenim aşk istiyor. Melodilerle at bana geliyor. Felaket yerine beni alıyor. Çılgınca yol alıyoruz. Saçma sözleri bırakıyoruz ateşin başında. Biz yok oluyoruz. kasıyor bir şair. Ne yazacağını şaşırıyor. Biz gidiyoruz. Umurumuzda değil cümleler. Şair değil macerayız biz. Şair kızıyor. Biz hızlanıyoruz. Çingene çalıyor. Dostum çingene hep çalıyor. At, aşkı buluyor. Mağaraya giriyor. Sarımsaklı mağarada aşkı arıyoruz. Anlamsızlıkların peşinde mutluluğu buluyoruz. Geri geliyoruz. Uyumayan ama uyanmayan akşamı uyuyarak geçiriyoruz.