Söylesene Gece Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Ben saramadığım yaralarımın olduğunu öğrendiğim gün büyüdüm.
Şimdi çocukluğumun dar sokakları ağlıyor.
Büyümek mutluluk sanıyordum, değilmiş.
Oysa büyümek acımakmış.
Kanamakmış ve hep bir mücadeleymiş.

Yüzümü mesken tutmuş,
Gölgeli bir sevincin dolunayındayım.
Yıldızların sessizliği geceyi yırtıyor.
Mavi sisten duvarlar üzerime yıkılıyor.
Ellerim ellerini sayıklasa da, anne,
"Büyüdün sen" diyor içimdeki küçük kız.
"Kendine gel,
Ölüm sessizliği ruhumu arşınlıyor."

Bitkin ve yorgunum.
Kandan elbiseler giyiyorum.
Gözyaşı desenli.
Sükutu ilmek ilmek saran avuclarım naçar.
Dudaklarım kan kırmızısı.

Su paslanıyor gözlerimin demirden kapılarında.
Rüzgar esiyor, şemsiyesizim.
Yüreğimin eli kolu bağlı.
Etrafımda dönüyor kambur cüceler.
Geceyi süzüyor lebsiz dudaklarım.
Bir ateş denizi yakıyor yüreğimi.
Defter arası sıkışıp kalmış nağmeler.
Yarama tuz basan ihtiyar ve dalgın eller, kimin?
"Söylesene, gece katilim kim?
Kimin bu eller,
Kimin bu gözler,
Kimin bu yürek,
Kimin?
Kim öldürdü beni kim?

24.04.2024 14:13